ROZDZIAŁ 10

Uwaga rozdział zawiera sceny przeznaczone dla osób dorosłych. czytasz na własne ryzyko ;)

Oczami Lucy

Wróciłam z Londynu.  Było tam cudownie. Tyle  nowych rzeczy dowiedziałam się na temat chorób. To było niezapomniane. Siedziałam tam tydzień a już się zadomowiłam. Myślę że mogłabym tam mieszkać. Najbardziej ucieszyłam się ze spotkania z Harrym. Poznałam tam wiele sław. Byli cudowni. Dosłownie. Znalazłam z nimi wspólny język. Wydawali się normalni. Jednak niestety nie dane mi było poznać blondaska. Może jednak los tak chce. Przeglądając TT widziałam że Niall przyjeżdża do Irlandii na całe dwa miesiące. Może los w końcu skrzyżuje nasze drogi. Bardzo tego chciałam. Wydawał mi się bardzo wartościową osobą. Był poniedziałek jak zawsze szykowałam się do szpitala. Było dość ciepło więc założyłam ten zestaw. Przejrzałam się jeszcze raz w lustrze. Nadal nie mogłam się przyzwyczaić że moje włosy nie są już niebieskie a naturalnego brązowego koloru. Cóż trzeba coś zmieniać w życiu.

Zjadłam obiad. Dzisiaj zaczynałam o 15. Wyszłam z domu. niestety Natka była od rana więc nie będę się dzisiaj z nią widziała. Założyłam słuchawki i włączyłam sobie One Direction. Zaczęłam być ich fanką. Nie wstydzę się tego. Szłam pewnym krokiem. Jednak kilka ulic od szpitala było ogromne zbiorowisko. Policja i dwie karetki. Poznałam sanitariuszy którzy wybiegali z karetki. Coś musiało się stać. Miałam jeszcze sporo czasu więc postanowiłam sprawdzić co się stało. Ciężko był się dopchać w miarę blisko. Udało się jednak nie na tyle żeby widzieć poszkodowanych. Wiedziałam jedno. Było cholernie źle. Auto zderzyło się z ciężarówką. Auto nadawało się tylko do kasacji. Mam nadzieję że kierowca przeżył. Niedaleko zauważyłam masę młodych dziewczyn. Mniej więcej w moim wieku. Płakały i trzęsły się ze strachu. Jedna nawet krzyczała.

-Błagam tylko nie on.-Matko co się tu dzieje. Przepchałam się jeszcze bliżej usiłując dowiedzieć się kim jest chłopak(bo tak wywnioskowałam po reakcji dziewczyn) który miał wypadek. Przepchnięcie się przez tłum nastolatek było nie lada wyzwanie. Jednak udało się. dumna z siebie stanęłam jako jedna z pierwszych osób. Wtedy coś mnie ścięło z nóg. Zakryłam usta dłonią. Z mojego gardła wydobył się przeraźliwy pisk. Oczy zaszły łzami. Chłopak leżący na asfalcie cały we krwi nieprzytomny nad który pochylało się kilku lekarzy. Zupełnie nie wyglądał jak ten pełen energii wiecznie uśmiechnięty chłopak który skakał i wydurniał się na scenie podczas koncertów. Nie czułam jak płaczę. Coś mnie zakuło w sercu. Byłam z nim związana. Nie znaliśmy się ale odkąd poznałam Harrego nie marzyłam o niczym innym jak tylko go poznać. Nigdy nie przyszło mi do głowy że nasze pierwsze spotkanie właśnie tak będzie wyglądać. Patrzyłam z przerażeniem jak mężczyźni reanimują nieprzytomnego gwiazdora. Tyle razy to widziałam jednak nigdy nie przeżywałam aż tak bardzo jak teraz. Widziałam że niedaleko mnie całe zajście jest kręcone przez dziennikarzy. Jak tak można. Jakim trzeba być człowiekiem żeby kręcić coś takiego. Jakaś plastikowa laleczka mówiła coś do kamery jednak nie słuchałam jej.

-Szybko.-krzyczał jeden z sanitariuszy. Zwinnie przełożyli go z drogi na nosze.-Tracimy go- dodał po czym zniknęli w karetce odjeżdżając na sygnale w stronę naszego szpitala. Druga karetka zajmowała się kierowcą ciężarówki. Jednak jemu nic się nie stało. Miał tylko kilka zadrapań. Po chwili wszyscy się rozeszli a policjanci zabezpieczali teren. Ruszyłam szybko w stronę szpitala żeby czegoś się dowiedzieć. Modliłam się tylko żeby przeżył.

Oczami Zayna.

Jako jedyny wraz z Harrym zostaliśmy w Londynie. Perrie wyjechała do swojej rodziny. Już za nią tęskniłem. Wyjechała 2 godziny temu a ja już umierałem z tęsknoty. Liam i Sophia wyjechali do Paryża, Niall jest w Irlandii a Lou zapewne w Las Vegas. Siedziałem w pokoju czekając na przybycie loczka. Umówiliśmy się że idziemy na imprezę. Harry mówił że ma ważną sprawę do załatwienia więc musiałem czekać. Siedziałem już tak jakąś godzinę. Wreszcie znudziło mi się bezczynne siedzenie w pokoju więc zszedłem do salonu. Z chwilą gdy włączyłem TV do domu wszedł Harry. Bez słowa usiadł obok mnie i wpatrywał się w telewizor.

-Powiesz mi gdzie byłeś.-zapytałem szczerze ciekawy.

-Nie ważne.-odparł. Raczej nie miał dobrego humoru więc nie pytałem dalej. Właśnie zaczynały się jakieś wiadomości. Coś się stało w Irlandii. Właśnie były podawane informacje o jakimś poważnym wypadku.

-Oddajemy głos Chrisowi Evansowi który jest przed szpitalem w Mullingar.- zamarliśmy razem z Harrym. Przeczuwałem że coś się stało. Razem w skupieniu przyglądaliśmy się znienawidzonemu prezenterowi.

-Dzięki Bob. To co wydarzyło się niecałe pół godziny temu wstrząsnęło już całym światem. Potworny wypadek w którym uczestniczył znany na cały świat członek najpopularniejszego boysbandu na świecie Niall Horan uczestniczył w potwornym wypadku. Został pilnie przetransportowany do pobliskiego szpitala przed którym właśnie się znajdujemy. Lekarze oceniają stan pac jęta jako krytyczny. Nie znamy dokładnych przyczyn całego wypadku. Wiemy jednak że ciężarówka jadąca z prawej z impetem wjechała w auto gwiazdora. Wiemy też że Horan przejechał na czerwonym. To było przyczyną zajścia. Nie wiemy jednak co spowodowało rozkojarzenie chłopaka.- zamarliśmy. Łzy stanęły nam w oczach. Nagle Chris zaczepił jakąś brunetkę która wchodziła do szpitala. Odwróciła się a nas zamurowało. Lucy.? Co z jej włosami. Popatrzyłem na loczka. Również był zdziwiony.

-Witam-odezwał się Chris.- jestem Chris Evans z kanału BBC czy jest pani może pracownikiem szpitala.

-Tak jakby. Jestem wolontariuszką.-powiedziała niewzruszona. Pewnie od razu poznała się na jego sztuczkach.

-Więc może powiesz mi.-zaczął

-Lucy.-powiedziała

-Lucy. Więc może powiesz mi co z Niallem Horanem.-powiedział uśmiechając się zadziornie a mnie aż się wymiotować chciało.

-Niedoczekanie.-parsknęła Lucy a ja się zaśmiałem. Już się odwróciła gdy Chris coś zrobił. Nie wiem dokładnie co ale coś co zdenerwowało Lucy. Odwróciła się do niego. Miała wyraz twarzy jakby zaraz miała go zabić. Z całej siły walnęła go w twarz. Razem z Harrym się zaśmialiśmy.

-Jeszcze raz mnie klepnij w tyłek a tak ci skopię dupę że się nie pozbierasz.- wycedziła przez zęby i weszła do środka. Widziałem jak w Harrym się zagotowało. Zacisnął pięści.

-Musimy jechać do Irlandii. Musimy z nim teraz być.-powiedziałem.- dzwoń po chłopaków trzeba im powiedzieć.-dodałem i pobiegłem się spakować.

Oczami Barbary.

Okłamywanie Nialla przychodzi mi z taką łatwością że coraz lepiej mi to wychodzi. Myśli że jestem teraz w Mediolanie na pokazach mody. Jakiś on głupi. Popijałam kolejnego drinka na plaży na Bora Bora u boku jednego z najprzystojniejszych facetów z jakim kiedykolwiek się spotkałam.  John wsmarowywał właśnie krem w moje nieco już opalone ciało. Czułam się jak w raju. Czego chcieć więcej. Na pewno nie tego pożal się Boże Irlandczyka. Od siedmiu boleści gwiazdora. W nim podoba mi się tylko że dzięki niemu jestem bardziej sławna. No i oczywiście kasa. Kupi mi wszystko o co go poproszę. Mogłam się zgodzić na ten głupi ślub. Wyczyściłabym go do zera. Jestem głupia. Ale jeszcze nie wszystko stracone. Wyskubię go do ostatniego funta.

-Co powiesz na Male co nie co.-powiedział John rozwiązując mój stanik. Zaśmiałam się. Byliśmy jedyni na plaży. Zresztą plaża należała do nas więc nikt nie miał prawa wejść na jej teren. Uśmiechnęłam się zadziornie i już po chwili siedziałam na nim okrakiem.

-Z rozkoszą.-wpiłam się mocno w jego usta. Oddawał pocałunek z jeszcze większą zachłannością. Ugniatał moje nagie piersi co bardzo mnie podniecało. Nie mogąc dużej wytrzymać zdarłam z niego bokserki i padłam na kolana. Wzięłam jego twardniejącą erekcję do ręki i zaczęłam szybko ją poruszać. Nie musiałam długo czekać. Już po chwili członek był doskonale twardy. Wzięłam go do ust wprowadzając do samego końca. Czułam jak ociera się o moje gardło. Zaczęłam szybko poruszać głową. Podobało się Johnowi. Jego jęki był jak miód dla moich uszu. Czułam jak drży. Podniósł mnie za ramiona i wpił się w moje usta. Zdarł ze mnie figi rzucił na leżak na którym przed chwilą siedział i bez ostrzeżenia wbił się we mnie całą długością. Poruszał się strasznie szybko i mocno co strasznie mi się podobało. Nasze biodra odbijały się od siebie wydając charakterystyczny dźwięk. Wiedziałam że długo nie wytrzymam. Czułam nadciągający orgazm. Nie myliłam się już po chwili rozpadałam się na miliony kawałków. John wykonał jeszcze kilka ruchów. Szybko ze mnie wyszedł i spuścił się na mój brzuch. Poczułam chłodną ciecz na mojej rozgrzanej skórze. Uśmiechnęłam się normują oddech. John położył się obok i robił to samo.

-Słyszałaś że Horan miał wypadek. Nie wiadomo czy z tego wyjdzie.-powiedział John patrząc na mnie. Szczerze jako jego dziewczyna powinnam się przejąć ale jakoś za bardzo mnie to nie interesowało.

3 tygodnie później

Oczami Nialla

Czułem tylko ból. Widziałem tylko ciemność. Nie wiedziałem ile trwam w takim stanie. Słyszałem wszystko co się działo wokół mnie. Rozpoznałem większość głosów. Mama, tata, Greg, Harry, Liam, Lou, Zayn, Perrie, Sophia jakiś nieznany mi głos mężczyzny zapewne lekarza i głos anioła. Tak mi się wydawało. Słyszałem go cały czas. Nie wiedziałem kim jest owa istota jednak przeczuwałem że kimś dla mnie bliskim. Słyszałem go ciągle. Czyli ten ktoś cały czas ze mną przesiadywał. Czułem że cały czas ktoś trzyma mnie za rękę dodając otuchy. Jednak nie znałem tego dotyku. Umiem rozpoznać kto mnie dotyka. Czy mama czy któryś z chłopaków. Ten dotyk był obcy ale za razem jaki wspaniały. Czy już byłem w niebie.? Raczej nie bo wtedy nie czułbym bólu. Taki stan trwał długo. Kilka dni,tygodni a może miesięcy. Sam nie wiem.

~~*~~

Znów ze „snu” wyrwał mnie potężny ból. Chciałem się przed nim bronić. Jednak nie mogłem nic zrobić. Aż nagle. Poruszyłem palcem u lewej ręki. Cud. Myślałem że jestem sam jednak się myliłem. Słyszałem okrzyki radości to za pewne chłopcy. Wołali lekarza. Mogłem poruszyć już całą ręką. Wtedy powoli rozchyliłem powieki. Uderzyło we mnie oślepiające jasne światło. Mimowolnie z powrotem je zamknąłem. Po chwili jednak znów spróbowałem  je otworzyć. Przysporzyło mi to wiele problemów ale w końcu się udało. Na początku widziałem tylko białe plamy. Później pojawiały się kontury postaci. Coraz ostrzejsze zarysy zaczęły przypominać ludzi. Już po chwili widziałem wszystko normalnie. Wtedy poznałem że osoby przy łóżku to nie kto inni jak reszta zespołu. Wyglądali strasznie. Zmęczeni z podkrążonymi oczami. To ja wywołałem u nich taki stan? Znałem odpowiedź na to pytanie. Jeśli oni tak wyglądają to ja już się boję co się dzieje z mamą. Trwała między nami cisza jednak Liam postanowił ją przerwać.

-Witaj z powrotem Niall. Nawet nie wiesz jak tęskniliśmy.-powiedział. Widziałem jak w ich oczach pojawiają się łzy. Zresztą w moich też.



Hej widzę że jednak nie komentujecie :( 
szkoda. myślę że wrócimy do tego że będę wam narzucać liczbę komentarzy. 
wolę to niż zawieszenie bloga. mam nadzieję że mnie rozumiecie. 
jakoś potraficie się zebrać do komentowania tylko jak wam podam liczbę. 
tak więc następny rozdział za 10 komentarzy 
KOCHAM WAS 
Hazzowa :****